آشكارسازهاي شعله (Flame Detector) جهت آشكارسازي حريق هايي كه از همان ابتداي ايجاد آتش داراي شعله مي باشند همانند آتش ناشي از مواد قابل اشتعالي چون سوخت ها و مواد هيدروكربني ،‌ هيدروژن و حتي چوب و كاغذ مورد استفاده قرار‌ميگيرند. صنايع هوايي و فضايي ،‌ پالايشگاه ها ،‌ انبارها و مخازن سوخت ،‌ صنايع شيميايي ،‌ انبارهاي روغن ،‌ اتاق توربين ها ، موتورخانه هاي حرارتي ،‌موتور خانه كشتي ها ،‌ انبارهاي چوب و كاغذ از جمله جاهايي هستند كه اين دتكتورها در آنها مورد استفاده قرار مي‌گيرند. اين دتكتورها معمولا سريعتر از دتكتورهاي دودي و دتكتورهاي حرارتي هستند.
دتكتور شعله نسبت به تشعشعات ناشي از شعله ي آتش حساس بوده و آنرا آشكار مي كند. هر شعله اي از خود تشعشعات الكترومغناطيسي در فضا ساطع مي‌كند كه شامل طيفي از فركانسهاي متفاوت است. آن قسمت از طيف كه چشم ما قادر به ديدن آنست طيف مريي گفته مي‌شود و طول موجهاي بين 0.4 تا 0.8 ميكرومتر را شامل مي‌شود. طول موج هاي كوتاهتر طيف شامل اشعه ي ماوراي بنفش بوده و طول موجهاي بلند تر شامل اشعه ي مادون قرمز است كه به صورت گرما قابل حس مي‌باشد. كار اصلي دتكتور شعله آشكارسازي تشعشعات ناشي از شعله و تشخيص آن از تشعشات موجود در فضا است. تشعشات موجود در فضا منابع گوناگوني دارند كه باعث آلارمهاي كاذب خواهند شد. يكي از مشخصه هاي اصلي شعله سوسو زدن (Flickering) مي‌باشد. فركانس سوسو زدن شعله بين 1تا 20 هرتز مي‌باشد. دتكتورشعله از اين مشخصه براي تشخيص شعله ي واقعي از تشعشات پس زمينه مثل نور خورشيد و يا تشعشات ناشي از ماشين آلات با دماي بالا استفاده نموده و تعداد آلارمهاي كاذب را كاهش ميدهد.
انواع دتكتورهاي شعله:
دتكتورهاي شعله بر حسب اينكه به كدام محدوده از طيف تشعشعات آتش حساس هستند طبقه بندي ميشوند. بعضي از آنها همزمان دو يا سه ناحيه را آشكار سازي مي‌كنند. بر اين اساس انواع زير از دتكتورهاي شعله وجود دارد: